IP BOX

Obniżenie stawki podatku Zmiany w prawie podatkowym, podpisane przez Prezydenta RP, wprowadzają do polskiego systemu podatkowego IP Box (Innovation Box) – mechanizm polegający na obniżeniu poziomu 5% opodatkowania dochodu uzyskanego z kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Podstawą do zastosowania preferencyjnej stawki podatku ma być relacja skumulowanych kosztów poniesionych na wytworzenie danego prawa własności intelektualnej w ramach samodzielnie prowadzonych prac B+R oraz kosztów podwykonawstwa. Korzystać z niej będzie można aż do czasu wygaśnięcia danego prawa własności intelektualnej. To nowe rozwiązanie obowiązuje w Polsce od 1 stycznia 2019 r.

Wprowadzenie mechanizmu zwiększy atrakcyjność prowadzenia działalności badawczo-rozwojowej przez przedsiębiorstwa w Polsce, a także przyczyni się do poprawy świadomości w zakresie praw własności intelektualnej jako potencjalnych źródeł przychodów.

Warunki skorzystania z obniżonej stawki podatku

Podstawą opodatkowania preferencyjną stawką 5% będzie suma kwalifikowanych dochodów osiągniętych z kwalifikowanych praw własności intelektualnych, które zawierają:

prawo do wynalazku (patent),
dodatkowe prawo ochronne na wynalazek,
prawo ochronne na wzór użytkowy,
prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub środek ochrony roślin,
prawo z rejestracji produktu leczniczego i weterynaryjnego dopuszczone do obrotu,
prawo z rejestracji nowych odmian roślin i ras zwierząt,
autorskie prawo do programu komputerowego.

Prawa te muszą być wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności B+R, związanej z rozwojem, wytworzeniem lub ulepszaniem składnika własności intelektualnej. Katalog dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, które mogą korzystać z ulgi, obejmuje dochody:

z opłat/należności wynikających z umowy licencyjne dotyczącej kwalifikowanego prawa własności intelektualnej,
ze sprzedaży takiego prawa,
z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi,
z odszkodowania związanego z prawem.

Dochód „zawarty” w cenie danego towaru ma być ustalany w oparciu o zasadę ceny rynkowej. Co istotne, możliwe będzie ustalenie dochodu na poziomie całości produktu/usługi, lub ich grupy (zamiast poszczególnych/pojedynczych praw).

Warunkiem skorzystania z preferencyjnej stawki podatku będzie wyodrębnienie dochodu jej podlegającego w księgach rachunkowych.

Przygotowanie przedsiębiorstwa do IP Box

Nowe przepisy dopełniają katalog preferencji podatkowych dla działalności innowacyjnej w Polsce. Dotychczas przedsiębiorca, wprowadzając wynalazek na rynek, płacił z tego tytułu standardowy podatek dochodowy, tj. 19 % – przysługiwała mu jedynie ulga B+R, kalkulowana na podstawie poniesionych kosztów kwalifikowanych na opracowanie np. wynalazku. Od 2019 r. współistnienie Innovation Box oraz ulgi B+R, może stanowić duże wsparcie dla działalności innowacyjnej przedsiębiorstw.

Aby skorzystać z mechanizmu IP Box, kluczowe jest odpowiednie przygotowanie Państwa firmy – m.in. przeprowadzenie audytu zakresu prawa własności intelektualnej w przedsiębiorstwie oraz opracowanie wewnętrznej strategii zarządzania innowacją i prawami własności intelektualnej.

Jeśli chcą Państwo uzyskać więcej informacji w tym zakresie, zapraszamy do kontaktu.

Zatrudnianie cudzoziemców – co należy wiedzieć przed przyjęciem do pracy obcokrajowca

Obecnie wielu pracodawców decyduje się na poszukiwanie i zatrudnianie osób spoza granic Polski. Nasz kraj zajmuje pierwsze miejsce wśród krajów europejskich, pod względem ilości wydawanych wiz długoterminowych, zezwoleń pobytowych związanych z podjęciem pracy przez cudzoziemców.

Jakie dokumenty są wymagane?

Firma, która ma zamiar zatrudnić obcokrajowca musi złożyć stosowne oczywiście stosowne dokumenty. Najważniejsze z nich to (w zależności od typu podejmowanej pracy):

zezwolenie na pracę cudzoziemca
zezwolenie na pracę sezonową
wpis do ewidencji oświadczeń o powierzaniu pracy cudzoziemcowi

W samej pierwszej połowie 2018 roku rząd wydał ponad 15 tysięcy pozwoleń na pracę dla obcokrajowców. Jest to najbardziej powszechna forma ich zatrudniania. Należy jednak pamiętać, że w takim przypadku wymagane jest posiadanie, przez samego zatrudnianego, tytułu pobytowego.

Następnie należy podpisać z pracownikiem umowę, która przetłumaczona została na jego język ojczysty. Dodatkowo pracodawca powinien:

skopiować dokument pobytowy cudzoziemca
powierzyć pracę na warunkach spisanych w zezwoleniu lub oświadczeniu,
zgłosić cudzoziemca do ubezpieczenia społecznego (w przypadku odpowiedniej formy zatrudnienia),
przekazać informacje o podjęciu (najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy) lub niepodjęciu pracy przez cudzoziemca (w terminie 7 dni od daty rozpoczęcia pracy wskazanej w oświadczeniu)

Zezwolenie na pracę – po stronie pracownika czy pracodawcy?

Odwrotnie niż w przypadku ubiegania się o prawo pobytu, o zezwolenie na pracę wnioskuje sam zatrudniający. W większości przypadków wydawane jest ono przez wojewodę (wyjątek stanowi zezwolenie typu S, które wydaje starosta). Występuje 6 rodzajów zezwoleń na pracę – A, B, C, D, E, i S. Od stycznia 2018 obowiązuje też nowy rodzaj dokumentu dopuszczającego do rynku pracy i jest to oświadczenie rejestrowane w powiatowym urzędzie pracy przez zatrudniającego.

Pismo to tyczy się powierzenia pracy obywatelom Armenii, Białorusi, Gruzji, Mołdawii, Rosji i Ukrainy i uprawnia do wykonywania pracy niesezonowej bez zezwolenia przez 6 miesięcy w kolejnych 12 miesiącach.

Powyższe zezwolenie na pracę nie może być wydane, jeżeli podmiot powierzający pracę nie spełnił wymogów dot. udzielenia zezwolenia na pracę lub był karany za określone przestępstwa lub wykroczenia. Zezwolenia nie są wydawane również jeżeli cudzoziemiec nie spełnia określonych wymogów, tj.: był ukarany za określone przestępstwa lub jeżeli jego dane osobowe zostały umieszczone w wykazie cudzoziemców, których pobyt na terytorium RP jest wskazany jako niepożądany.

Właściwy organ może odmówić wydania zezwolenia, jeżeli stwierdzi że celem wnioskującego nie jest powierzenie pracy cudzoziemcowi lub celem cudzoziemca nie jest wykonywanie pracy, lub wnioskodawca nie dopełnia obowiązków wynikających z prowadzeniem działalności lub powierzaniem pracy, tj.: nie posiada odpowiedniego zaplecza finansowego aby pokryć zobowiązania, nie prowadzi czy też nie odprowadzał należytych składek czy podatków w odpowiednim terminie.

Jeśli nastąpiła odmowa, pracodawca ma prawo do odwołania do organu drugiej instancji. W tym wypadku jest do minister do spraw pracy.

Zasiłek chorobowy dla przedsiębiorcy – co musi wiedzieć osoba posiadająca własną działalność

Osoby pracujące na etacie przeważnie nie muszą zastanawiać się nad konsekwencjami pojawienia się choroby i konieczności przejścia na zasiłek chorobowy. Prowadzenie działalności wiążę się z tym, że również w tym obszarze przedsiębiorca musi zdobyć odpowiednią wiedzę o tym jak postępować kiedy taka konieczność się pojawi.

Jakie rozwiązania?

Część z osób na samozatrudnieniu może skorzystać z zasiłku chorobowego i odroczenia składek ZUS. Fakt, że dotyczy to tylko niektórych wynika z dobrowolności opłacania ubezpieczenia chorobowego. Zatem tylko ci którzy składkę tę opłacają, mogą z niej skorzystać.

Aby nabyć do niej prawo, trzeba ją opłacać przez (przynajmniej) 90 dni. Po upływie tego czasu przedsiębiorca może starać się o przyznanie zasiłku.

Okres tych trzech miesięcy jest bardzo ważny i należy go bezwzględnie przestrzegać. Przepis ten ma wykluczać możliwość nadużyć ze strony ubezpieczanego.

Warto jednak pamiętać, że do tego okresu zalicza się również poprzednie okresy kiedy było się objętym ubezpieczeniem, czyli np. przy ostatniej umowie o pracę. Jednak przerwa pomiędzy okresami ubezpieczenia nie powinna być dłuższa niż 30 dni lub być spowodowana urlopem wychowawczym, bezpłatnym czy odbywaniem służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

Kolejnym warunkiem jest terminowe opłacanie wszystkich składek. Jeśli wcześniej występowały przeterminowane płatności zainteresowany traci prawo do zasiłku na okres 3 miesięcy.

W jaki sposób zgłosić się do ubezpieczenia chorobowego?

Wystarczy wypełnić odpowiedni formularz – ZUS ZUA, a następnie dostarczyć dokument do odpowiedniej, najbliższej placówki Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Osoba wnioskująca jest objęta ubezpieczeniem od dnia, który został wskazany we wniosku. Nie może to być jednak data wsteczna, sprzed dnia złożenia wniosku.

Od tego wymogu jest wyjątek – sytuacja, w której przedsiębiorca zgłasza się do dobrowolnego ubezpieczenia razem z zgłoszeniem do obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, przed tym nim upłynie 7 dni od momentu powstania tytułu do powyższych ubezpieczeń.

Jakiej kwoty zasiłku można się spodziewać?

Jego kwota wyliczana jest na podstawie średnich zadeklarowanych składek na przestrzeni ostatni 12 miesięcy. Wartość tę trzeba zmniejszyć o 13,71 procent. Oczywiście istotny jest tu również stopień choroby.

W momencie niezdolności do pracy przysługuje 80 procent podstawy wymiaru zasiłku. W razie pobytu w szpitalu jest to 70 procent. 100 procent może otrzymać osoba:

Której choroba została wykryta w czasie ciąży
Jej niezdolność powstała w drodze z lub do pracy,
Musi poddać się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek tkanek i narządów

Ważna jest informacja o obowiązku wypłacenia zasiłku za każdy dzień niezdolności do pracy, w tym również dni wolne. Przy tym należy pamiętać również, że od zasiłku pobierany jest podatek.

Jeśli przedsiębiorca zachoruje a przysługiwał mu zasiłek, przysługuje mu prawo do pomniejszenia podstawy składek na ubezpieczenie społeczne za okres, w którym nie był zdolny do wykonywania działalności. Podstawę tę pomniejsza się proporcjonalnie do ilości dni za które pobierany był zasiłek.

Jak zgłosić się po zasiłek chorobowy?

Zainteresowany musi złożyć w odpowiednim oddziale ZUS jeden dokument. Jest to wypełniony formularz ZUS Z-3b. Zakład Ubezpieczeń Społecznych musi wypłacić należytą kwotę w terminie 30 dni od daty otrzymania dokumentu. Jeśli stanie się to w terminie późniejszym, możliwe jest ubieganie się o zapłatę odsetek ustawowych.

Podatek od darowizny – kiedy i komu się należy.

Ten rodzaj podatku często wiąże się z emocjonalnymi wydarzeniami. W ich obliczu, nie każdy ma siłę i czas na poszukiwanie rzetelnych informacji na ten temat. Dlatego warto poświęcić mu chwilę uwagi, aby wiedzieć jak postępować w sytuacji kiedy taką należność trzeba będzie uregulować.

Czym jest darowizna?

Wedle litery prawa jest to umowa zawierana między darczyńcą a obdarowanym. W jej świetle ten pierwszy zrzeka się części swojego majątku na rzecz tego drugiego. Darowiznę stanowią nie tylko dobra namacalne. Mogą to być również prawa (np. prawo użytkowania wieczystego) czy umorzenie zobowiązań, które ciążą na danej osobie wobec darczyńcy. Ma to miejsce np. w sytuacji kiedy zwalnia się pożyczkobiorcę z obowiązku uregulowania należności.

Warto tutaj wspomnieć o tym, czy nie może być darowizna. Do takich przypadków zaliczyć można majątek, w którego posiadanie weszło się w ramach innej umowy (np. testamentu).

Zobowiązania wynikające z darowizny.

Tutaj zaczynają się komplikacje, ponieważ wszystko zależy od formy w jakiej darowizna została przekazana. Nie zawsze oznacza ona całkowicie „bezinteresowne” oddanie drugiej osobie danej nieruchomości, rzeczy czy gruntu.

W takim przypadku można mówić o „umowie służebności” lub „umowie dożywocia”. Pierwsza często oznacza np. nieruchomość przekazaną nowym właścicielom, z zaznaczeniem, że dotychczasowi mieszkańcy mają prawo jej użytkowania do końca życia.

Jeśli chodzi o drugą umowę, ma ona na celu zabezpieczenia osoby ofiarującej. Może się to dotyczyć zabezpieczenia w postaci obowiązku opłacania przez obdarowanego rachunków, wiktu, czy jedzenia do końca życia ofiarodawcy. Reasumując – są to więc umowy wiązane.

Często wykorzystywane, aby uniknąć w przyszłości nieprzyjemności przy konieczności dzielenia majątku pomiędzy członków rodziny czy inne osoby uposażone.

Podatek od darowizny.

Jeśli zostanie już ustalone z jaką formą umowy ma do czynienia osoba przyjmująca darowiznę, musi ona wiedzieć, że zostaje ona automatycznie przypisana do jednej z trzech grup podatkowych. To od tego zależeć będzie jaką kwotę będzie trzeba uregulować.

I grupa podatkowa:

małżonek
wstępni
zstępni
pasierbowie
ojczym
macocha
rodzeństwo
teściowie
zięciowie
synowe

II grupa podatkowa:

zstępni rodzeństwa
rodzeństwo rodziców
małżonkowie rodzeństwa i pasierbów
małżonkowie rodzeństwa małżonków
małżonkowie zstępnych;

III grupa podatkowa:

wszystkie pozostałe osoby

Rozróżnienie to jest ważne, ponieważ w zależności od tego, w której grupie znajduje się osoba obdarowana, obowiązuje ją inna kwota wolna od podatku. Wedle poniższego rozróżnienia.

I grupa: 9 637 złotych
II grupa: 7 276 złotych
III grupa: 4 902 złotych

Jeśli powyższe kwoty zostaną przekroczone, zaczynają obowiązywać trzy progi kwotowe w ramach których określa się wysokość wymaganego podatku; do 10 278 złotych; od 10 278 złotych do 20 556 złotych i kwoty wykraczające ponad 20 556 złotych.

Kiedy już te kryteria zostaną ustalone, pozostaje ostatnia kwestia – obliczenie podatku ze względu na grupę pokrewieństwa o których mowa była wcześniej. Podstawa wygląda następująco:

I grupa – w przypadku pierwszego progu podatek wynosi 3 proc. wartości darowizny, drugiego – 5 proc., a trzeciego – 7 proc.,
II grupa – w przypadku pierwszego progu podatek wynosi 7 proc. wartości darowizny, drugiego – 9 proc., a trzeciego – 12 proc.;
III grupa – w przypadku pierwszego progu podatek wynosi 12 proc. wartości darowizny, drugiego – 16 proc., a trzeciego – 20 proc.

Na pierwszy rzut oka formuła ta wydaje się dość skomplikowana, jednak jeśli znane są dokładne wartości przekazanego majątku i umiejscowienie względem grup – obliczenie jego wysokości nie powinno być wyzwaniem dla przyjmującego darowiznę.

Nowy JPK_V7 oraz V7K

01.10.2020 roku pojawi się nowy obowiązek raportowania do urzędu skarbowego faktur sprzedaży według kodów oraz rodzajów transakcji.

Nakłada to na Was drodzy klienci obowiązek informowania nas księgowych o symbolach towarów i usług, które sprzedajecie oraz procedur, które stosujecie.

Bardzo Was proszę o sprawdzenie aktualizacji Waszych programów do wystawiania faktur sprzedaży, abyście mogli wywiązać się z powyższego obowiązku.

Oprogramowanie takie musi pozwalać na raportowanie danych w prosty i przejrzysty sposób, nie utrudniając przy tym pracy przedsiębiorcy. Klasyfikacja powinna odbywać się więc nie na etapie księgowania a znacznie wcześniej — już na poziomie ewidencji sprzedaży oraz magazynu.

Na zmiany, które wprowadza nowy JPK w 2020 roku, podatnicy muszą się dobrze przygotować, szczególnie pod kątem prawidłowej identyfikacji transakcji. Konsekwencje za popełniony błąd w nowym JPK będą bowiem dla nich dotkliwe. Przyczyną nakładania wspomnianej kary jest uniemożliwienie weryfikacji organom podatkowym powstałych transakcji.

Poniżej szczegóły oznaczeń, proszę sprawdzić czy obejmie Was nowy obowiązek.

KODY GTU, które wpiszecie na swojej fakturze jeśli sprzedajecie:

GTU_OI: napoje alkoholowe — alkohol etylowy, piwo, wino, napoje fermentowane i wyroby pośrednie, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym (jeśli taki alkohol jest częścią usługi gastronomicznej to obowiązku oznaczania kodem brak)

GTU 02: benzyny silnikowe i lotnicze, oleje napędowe i opałowe, biopaliwa ciekłe itp. (pełen katalog towarów znajduje się w art. 103 ust. 5aa ustawy),

GTU 03: olej opałowy w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym oraz olej smarowy, pozostałe oleje o kodach CN od 2710 19 71 do 2710 1999 z wyłączeniem wyrobów o kodzie CN 2710 19 85,

GTU_04: wyroby i susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych,

GTU_05: odpady określone w poz. 79-91 załącznika nr 15 do ustawy

GTU 06: urządzenia elektroniczne oraz części do nich, określone w poz. 7-9, 59- 63, 65, 66, 69 i 94-96 załącznika nr 15 do ustawy (uwaga na folię stretch, która jak wiadomo jest urządzeniem elektronicznym ;-))

GTU 07: pojazdy i części samochodowe o kodach wyłącznie CN 8701 — 8708 oraz CN 8708 10 (jeśli takie części samochodowe są częścią usługi naprawy auta to obowiązku oznaczania kodem brak, nawet jeśli te części wymienione są na fakturze sprzedaży),

GTU_08: metale szlachetne i nieszlachetne,

GTU_09: lekarstwa i wyroby medyczne, artykuły spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego,

GTU_IO: budynki, budowle, grunty (usług budowlanych nie oznaczamy kodem!

Leasing finansowy budynków czy budowli, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu, przekształcanie prawa użytkowania wieczystego gruntu na własność oraz ustanowienie prawa wieczystego gruntu też oznaczamy)

GTU_11 : usługi w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych,

GTU 12: usługi o charakterze niematerialnym: prawne, księgowe, doradcze, reklamowe.

(usługi notariusza to też usługi prawne! Pomocna tu jest klasyfikacja PKWIU)

GTU_13: usługi transportowe i gospodarki magazynowej (wg wyjaśnień MF jeśli taki transport jest częścią sprzedaży towarów to obowiązku oznaczania kodem brak, nawet jeśli ten transport wymieniony jest na fakturze sprzedaży),

Oznaczenie GTU maja również zastosowanie do:

faktur zaliczkowych
faktury z oznaczeniem FP wystawionych do paragonów
towarów używanych
eksportu usług np. niematerialnych

Na jednej fakturze sprzedaży może być kilka kodów GTU. SYMBOLE PROCEDURY, które wpiszecie na swojej fakturze sprzedaży:

SW dostawy w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, o której mowa w art. 23 ustawy (gdy sprzedajecie towary za granicę dla osób prywatnych),

EE świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, o których mowa w art. 28k ustawy (m.in tzw. procedura MOSS)

TP powiązania między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą, o których mowa w art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy

(to szczególnie ważne! Gdy wystawisz fakturę na np. swojego brata, żonę, jeśli jesteś wspólnikiem spółki to na spółkę albo prezesem, który fakturuje swoją sp. z o.o.

TT_WNT wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów dokonanego przez drugiego w kolejności podatnika VAT w ramach transakcji trójstronnej w procedurze uproszczonej, o której mowa w dziale XII rozdział 8 ustawy

TT_D dostawa towarów poza terytorium kraju dokonana przez drugiego w kolejności podatnika VAT w ramach transakcji trójstronnej w procedurze uproszczonej, o której mowa w dziale XII rozdział 8 ustawy

MR_T świadczenie usług turystyki opodatkowanych na zasadach marży zgodnie z art. 119 ustaw

MR_UZ dostawa towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, opodatkowana na zasadach marży zgodnie z art. 120 ustawy

I 42 wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów następująca po imporcie tych towarów w ramach procedury celnej 42

Procedura 42 dotyczy importu towaru a więc na wstępie warto by było wyjaśnić co to jest import ? Import towarów jest określony w ustawie o podatku VAT jako przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego (poza UE) na terytorium Unii Europejskiej

I 63 wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów następująca po imporcie tych towarów w ramach procedury celnej 63

I 63 — po powrotnym przywozie towarów, które przeszły wcześniej odprawę celną w Polsce lub w innym kraju Unii Europejskiej, następuje wewnątrzwspólnotowa dostawa tych towarów.

B_SPV transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu, opodatkowanego zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy

B SPV DOSTAWA dostawa towarów oraz świadczenia usług, których dotyczy bon jednego przeznaczenia na rzecz podatnika, który wyemitował bon zgodnie z art. 8a ust. 4 ustawy

B MPV PROWIZJA świadczenie usług pośrednictwa oraz innych usług dotyczących transferu bonu różnego przeznaczenia, opodatkowanych zgodnie z art. 8b ust. 2 ustawy

MPP transakcje objęte obowiązkiem stosowania mechanizmu podzielonej płatności (oznaczaj tylko te faktury sprzedaży, które mają obowiązkowy MPP, nie wszystkie „dla wygody i na wszelki wypadek).

Ewidencja sprzedaży będzie zawierała następujące dodatkowe oznaczenia dowodów:

RO— dokument zbiorczy wewnętrzny zawierający sprzedaż z kas rejestrujących.
WEW — dokument wewnętrzny
FP— faktura, o której mowa w art. 109 ust. 3d ustawy — faktura do paragonu.

Ewidencja zakupów będzie zawierała następujące dodatkowe oznaczenia dowodów:

VAT_RR — faktury VAT RR, o której mowa w art. 116 ustawy.

WEW — dokumentu wewnętrznego.

MK — faktury wystawionej przez podatnika będącego dostawcą lub usługodawcą, który wybrał metodę kasową rozliczeń określoną w art. 21 ustawy.

IMP — podatku naliczonego z tytułu importu towarów, w tym importu towarów rozliczanego zgodnie z art. 33a ustawy.

Zmiany jak widać są obszerne a pomyłki mogą przedsiębiorcę dużo kosztować. Za każdy błąd będą nakładane kary pieniężne w wysokości 500 zł.

Proszę zwróć uwagę na to, że nasze biuro w ramach zawartej umowy nie weryfikuje prawidłowości oznaczeń znajdujących się na dostarczanych fakturach sprzedaży, wynika to z braku odpowiedniej wiedzy co do klasyfikacji kodu CN oraz PKWiU.

W razie jakichkolwiek pytań jesteśmy do Państwa dyspozycji.

Darowizna od najbliższej rodziny a zwolnienie z podatku

Powszechnie wiadome jest, że darowizny od najbliższej rodziny zwolnione są z tzw. podatku od darowizn i spadku. Jednak aby zwolnienie takie przysługiwało, w niektórych przypadkach, należy dopełnić szeregu formalności, które już tak oczywiste i jasne nie są.

Przygotowując tego rodzaju dokumenty warto również wiedzieć jakie kwoty zwolnione są z konieczności uiszczania odpowiedniej opłaty. Jest to bowiem ściśle powiązane ze stopniem pokrewieństwa pomiędzy darczyńcą o osobą obdarowaną.

Należy pamiętać, że z definicji wszystkie darowizny obwarowane są koniecznością uiszczenia odpowiedniego podatku. Jednak w zależności od grupy podatkowej, kwota od niego uwolniona, jest różna. Jeśli wysokość darowizny nie przekracza poniższych założeń, dla poszczególnych grup, nie ma konieczności opłacania podatku:

Grupa I

małżonek
zstępni – syn, córka, wnuki, prawnuki
wstępni – matka, ojciec, dziadkowie
rodzeństwo
ojczym
macocha
pasierb
zięć
synowa
teściowie

Kwota wolna: 9637 zł

Grupa II

zstępni rodzeństwa
rodzeństwo rodziców
zstępni i małżonkowie pasierbów
małżonkowie rodzeństwa i rodzeństwo małżonków
małżonkowie rodzeństwa małżonków
małżonkowie innych zstępnych

Kwota wolna: 7276 zł

Grupa III

Inne osoby, które nie zaliczają się do poprzednich grup.

Jeśli jednak fakt darowizny występuje więcej niż jeden raz, od tej samej osoby, wówczas sumuje się kwotę wszystkich darowizn czy praw majątkowych, przekazanych na przestrzeni ostatnich 5 lat, poprzedzających rok ostatniego nabycia.

Należy wspomnieć, ze w ramach grupy pierwszej można wyróżnić tzw. grupę 0:

małżonek
zstępni – syn, córka, wnuki, prawnuki
wstępni – np. matka, ojciec, dziadkowie
pasierb
rodzeństwo
ojczym
macocha

W przypadku tej grupy, wszystkie darowizny, zwolnione są z opodatkowania. Bez względu na ich wartość, a po przekroczeniu kwoty zwolnionej wciąż jest możliwość przyjmowania nieopodatkowanej darowizny. Z zaznaczeniem, że otrzymane od tej grupy dobra (po przekroczeniu wspomnianej kwoty), muszą zostać zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, w terminie 6 miesięcy od daty powstania obowiązku.

Fakt niezgłoszenia darowizna skutkuje tym, że zostaje ona opodatkowana na zasadach ogólnych. Co powoduje konieczność złożenia deklaracji podatkowej i zapłaty wymaganego podatku.

Dobrym przykładem jest moment, w którym rodzice kupują dziecku mieszkanie. Obdarowany syn lub córka powinien zgłosić taki fakt do odpowiedniego urzędu skarbowego na formularzu SD-Z2, z zachowaniem wspomnianego półrocznego terminu. W przeciwnym wypadku darowizna zostanie opodatkowana podatkiem od spadków i darowizn.

Jeśli obdarowany/a i obdarowujący zapomną o złożeniu stosownych dokumentów, a po latach okaże się, że doszło do darowizny, urząd może nałożyć na wszystkich zainteresowanych również karę za niedotrzymanie obowiązku zgłoszeniowego.

Trzeba również pamiętać, że obdarowujący powinien wykazać źródło pochodzenia pieniędzy na zakup mieszkania. Oznacza to, że jego wykazane dochody powinny być w stanie pokryć wydatek tego rządu. Wykazanie braku pokrycia może wiązać się z dodatkową zapłatą podatku od nieujawnionych dochodów.

Procedura nadania numeru identyfikacji podatkowej (NIP) – postępowanie

Podstawową zasadą jest złożenie zgłoszenia identyfikacyjnego w odpowiednim terminie. Zgłoszenia takiego dokonuje się jednorazowo, bez względu ilość i rodzaj opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania jakiej podlega czy rodzaj/rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej czy tez przedsiębiorstw.

Procedura zgłoszenia z uwzględnieniem rodzaju prawnego podmiotu.

Zgłoszenie identyfikacyjne dla osób fizycznych:

nazwisko
imiona
imiona rodziców
data i miejsce urodzenia
płeć
nazwisko rodowe
obywatelstwo lub obywatelstwa
adres miejsca zamieszkania
adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy
rodzaj i numer dowodu tożsamości
numer PESEL

Zgłoszenie identyfikacyjne dla podatników niebędących osobami fizycznymi:

-pełna oraz skrócona nazwę firmy/przedsiębiorstwa
forma organizacyjno-prawna
adres siedziby
numer REGON
organ rejestrowy lub ewidencyjny
numer nadany przez ten organ
wykaz rachunków bankowych
adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej
przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych

Jeśli zgłoszenie takie ma zostać dokonane przez pełnomocnika musi zostać dołączone do niego urzędowo poświadczone pełnomocnictwo lub postanowienie sądowe.

Terminy składania wniosków.

Podatnicy VAT lub podatku akcyzowego – zgłoszenie musi nastąpić przed pierwszą czynnością podlegającą opodatkowaniu.
Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych – nie później niż w terminie złożenia pierwszej deklaracji podatkowej, która dotyczy zaliczki odprowadzanej na poczet tego konkretnego podatku. Tyczy się to również podatników, którzy zwolnieni są z obowiązku składania deklaracji na podatek dochodowy od osób prawnych.
Jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, niebędące podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych – nie później niż w terminie pierwszej deklaracji PIT (jeśli zatrudniają pracowników). W ciągu miesiąca od dokonania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (jeśli nie zatrudniają pracowników.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy samodzielnie opłacają go w formach zryczałtowanych – nie później niż w terminie dokonania pierwszej wpłaty zryczałtowanego podatku.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych (inni niż ww.) – nie później niż wraz ze złożeniem pierwszego zeznania rocznego. Jeśli zostaje złożone w terminie do tego przewidzianym.
Płatnicy podatków, niepodlegający obowiązkowi ewidencyjnemu jako podatnicy – nie później niż w terminie przekazania do odpowiedniego organu podatkowego pierwszej deklaracji podatkowej, do której składania są zobowiązani.
Płatnicy składek ubezpieczeniowych, którzy nie podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu jako podatnicy ani jako płatnicy podatków – nie później niż w terminach przewidzianych w odrębnych przepisach dotyczących terminów zgłaszania do ubezpieczeń społecznych lub ubezpieczenia zdrowotnego.

Rachunek a faktura VAT – różnice które warto znać

Ogólnie znaną zasadą prawną jest konieczność dokumentowania czynności kosztowych wykonywanych w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. W stosunku do osób fizycznych są to po prostu paragony, które uzyskuje się w momencie zakupu.

Ustawa mówi jednak również o fakturze i rachunku. Różnice między nimi warto znać.

Kiedy mowa o fakturze?

Wedle ustawy o podatku VAT, faktura to dokument mający formę papierową lub elektroniczną. Powinny na niej być zawarte dane, które są wymagane przez jej przepisy. Stanowią one, że każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą (a będący jednocześnie płatnikiem VAT) jest w obowiązku wystawiać fakturę.

Sytuacja wygląda inaczej jeśli osoba wystawiająca dokument jest zwolniona z konieczności odprowadzania podatku VAT. Wtedy nie jest do tego zobowiązana, chyba że kontrahent wystąpi z taką prośbą w terminie 3 miesięcy od daty zakupu.

Jeśli żądanie takie nastąpi obowiązują następujące terminy:

Przedsiębiorca zobowiązany jest wystawić dokument do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym miała miejsce transakcja – jeśli prośba została zgłoszona w tym samym miesiącu.

W ciągu 15 dni od dnia zgłoszenia żądania o wystawienie faktury – jeśli wydarzyło się to po miesiącu, w którym dokonana była sprzedaż.

Czym jest rachunek?

Przepisy te reguluje ordynacja podatkowa.

Wynika z niej jasno, że rachunek wystawić może podmiot, który na którym nie ciąży obowiązek wystawiania faktur.

Można byłoby wnioskować, że w takim razie przedsiębiorca zwolniony z VAT’u może wybrać pomiędzy wystawieniem faktury albo rachunku.

Takie prawo ma jednak tylko nabywca. Jeśli sprzedawca dokonał transakcji zwolnionej z opodatkowania – ma możliwość wystawienia obu dokumentów.

Różnice oraz podobieństwa

Wystawiający

Oba dokumenty wymagają precyzyjnego określenia wystawcy. Należy umieścić w nim dane firmy/przedsiębiorcy oraz numery identyfikujące jak NIP czy REGON. Jeśli wystawiający jest osobą fizyczną, nie posiadającą NIP czy REGON, nie musi wpisywać żadnego numeru.

Odbiorca

Zarówno w przypadku faktury jak i rachunku dane odbiorcy muszą być pełne. Zawierające dokładne informacje identyfikacyjne. Pod żadnym pozorem nie można wystawiać dokumentów tylko na nazwisko przedsiębiorcy lub osoby prywatnej.

Zawsze należy pamiętać o adresie oraz numerze NIP lub REGON (jeśli kupujący takowy posiada).

Ceny

Oba dokumenty muszą zawierać odpowiednio opisane ceny, tak aby prawidłowo można rozliczyć sprzedaż. Na każdym dokumencie winna jest się znaleźć cena

Obydwa dokumenty wymagają opisania kilku różnych cen, które pozwolą prawidłowo rozliczyć transakcję. Muszą być to ceny jednostkowe, przemnożone przez ilość sprzedanych towarów lub usług. Na rachunku umieszcza się tylko ceny jednostkowe oraz łączną wartość sprzedaży. Natomiast na fakturze musi znajdować się również wartość podatku VAT dla danej sprzedaży. Na poprawnie wystawionej fakturze VAT musi więc znaleźć się stawka danej transakcji, łączna kwota dla danej stawki podatkowej oraz wartość brutto łączną i dla pojedynczych transakcji.

Numeracja dokumentów

Należy bezwzględnie pamiętać o konieczności numerowania zarówno rachunków jak i faktur. Numer musi być identyfikowany jednoznacznie z danym zbiorem dokumentów. W obu przypadkach numerować można w zakresach rocznych lub miesięcznych.

Ekwiwalent za niewykorzystany urlop – kiedy się należy i jak go obliczać.

Płatny urlop wypoczynkowy jest jednym z najpopularniejszych przywilejów pracowniczych. Należy się każdemu kto jest zatrudniony w ramach:

umowę o pracę
umowę powołania
umowę wyboru
umowę mianowania
spółdzielczą umowę o pracę.

Pracownik nie może przenosić swojego urlopu na inną osobę czy też z niego zrezygnować. Przepisy jasno stanowią – musi on zostać odebrany w tzw. naturze. Jego wymiar uzależniony jest od przepracowanego stażu. Jeśli pracownik nie przepracował jeszcze 10 lat, jest to 20 dni. W przypadku kiedy przekroczony został próg 10 lat – 26 dni.

Kiedy zostaje wypłacony ekwiwalent?

Ten rodzaj świadczenia pieniężnego wypłacany jest, gdy z przyczyn obiektywnych wykorzystanie urlopu w naturze było niemożliwe. Każda taka sytuacja musi mieć swoje poparcie w przepisach prawa. Do takich sytuacji zalicza się min. rozwiązanie lub wygaśnięcie umowy o pracę. I nie ma znaczenia, w jaki sposób doszło do ustania stosunku pracy. Co warte podkreślenia ekwiwalent przysługuje także pracownikowi, z którym umowę rozwiązano w trybie art. 52 par. 1 Kodeksu pracy. A więc gdy została ona zwolniona dyscyplinarnie. Bez znaczenia pozostają również przyczyny wygaśnięcia umowy. Jeśli więc (przykładowo) umowa zostanie rozwiązana z powodu śmierci danego pracownika, to ekwiwalent należy się małżonkowi i innym osobom uprawnionym do otrzymania renty rodzinnej.

Prawo do ekwiwalentu za urlop nabywa się w dniu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy. Zaś datą jego wypłaty jest ostatni udokumentowany dzień zatrudnienia. Informacja o wykorzystanym urlopie oraz przyznanym ekwiwalencie musi zostać umieszczona w świadectwie pracy.

Czym jest współczynnik ekwiwalentu?

W celu jego wyliczenia bierze wie pod uwagę stałe oraz zmienne składniki wynagrodzenia. Mogą być to: premie, prowizje, nagrody, nadgodziny czy dodatek za pracę w nocy. Na każdy rok ustalany jest także tzw. współczynnik ekwiwalentu.

Uwzględnia on przeciętną miesięczną liczbę dni pracujących przypadających w danym roku. Przy wyliczeniu wysokości ekwiwalentu stosuje się współczynnik obowiązujący w roku wypłacania ekwiwalentu. Ma to zastosowanie nawet jeżeli jest to urlop zaległy, przeniesiony z poprzedniego roku. W celu odpowiedniego obliczenia współczynnika odejmuje się łączną liczbę przypadających w danym roku niedziel oraz świąt (tj.: Nowy Rok, Święto Pracy, Wszystkich Świętych, Święto Niepodległości) oraz dni wolnych od pracy wynikających ze standardowego rozkładu czasu pracy, od liczby dni w danym roku kalendarzowym. A otrzymany wynik dzieli się przez liczbę 12.

Jak policzyć należny ekwiwalent?

1Należy podzielić miesięczne wynagrodzenie (wspomniane składniki stałe i zmienne) przez wyliczony współczynnik ekwiwalentu.
Otrzymany w ten sposób ekwiwalent za jeden dzień urlopu dzieli się przez dobową normę czasu pracy (przeważnie jest to 8 godzin).
Na koniec mnoży się ekwiwalent należny za jedną godzinę pracy, przez liczbę godzin pozostałych w ramach niewykorzystanego urlopu pracownika.

Jednoosobowa działalność gospodarcza – jak zacząć?

Założenie tego rodzaju firmy, z pewnością, będzie dużym wyzwaniem dla każdej osoby rozpoczynającej przygodę z własnym biznesem.

Do jej niewątpliwych plusów należy duża swoboda i niezależność w podejmowaniu decyzji. Pociągają one za sobą, jednak, dużą odpowiedzialność.

Podstawą dla młodego przedsiębiorcy jest znajomość (chociażby podstawowa) prawa podatkowego. Do tego wiedza na temat finansowania swojego przedsiębiorstwa i tworzenia odpowiedniego zaplecza finansowego.

Wedle prawnej definicji, jednoosobowa działalność to „zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły”.

Do jej podstawowych cech zalicza się:

1) Cel zarobkowy – jej główna funkcja to generowanie zysków.

2) Posiada charakter zorganizowany – oznacza to, że odbywa się w wyznaczonym do tego biurze, posiada zaplecze marketingowe czy księgowe.

3) Ciągły sposób wykonywania – wszystkie czynności, które prowadzi przedsiębiorca prowadzą do określonego celu i powtarzają się wedle założonego schematu.

Najważniejszą cechą, która wyróżnia jednoosobową działalność jest całkowita odpowiedzialność właściciela za wszystkie czynności.

Jak założyć jednoosobową działalność gospodarczą?

Należy również zauważyć, że ten typ działalności jest najprostszy w założeniu, a proces ten nie wiąże się z żadnymi dodatkowymi kosztami. Odpowiedni do tego celu rejestr to CEIDG.

Chcąc założyć ten rodzaj działalności gospodarczej należy wypełnić formularz CEIDG-1, który dostępny jest na stronie ministerstwa lub w extranecie e-PUAP. Najodpowiedniejszą dla siebie formę złożenia wniosku można wybrać spośród 4 następujących:

1) Osobiście, w odpowiednim urzędzie miasta lub gminy.

2) Listem poleconym (z poświadczeniem notarialnym).

3) Elektronicznie, używając bezpiecznego podpisu kwalifikowanego.

4) Również elektronicznie, lecz bez konieczności użycia podpisu kwalifikowanego – poprzez e-PUAP.

Wady i zalety działalności gospodarczej

Kolejną informacją wartą odnotowania jest brak konieczności posiadania kapitału własnego na start firmy.

Zalety:

Brak konieczności ponoszenia kosztów założenia.
Nie trzeba posiadać kapitału początkowego.
Elastyczność w kwestii ewentualnego zawieszenia lub likwidacji.
Optymalizacja podatkowa poprzez wybór odpowiedniej formy ich opłacania.
Niewielkie koszty obsługi rachunkowej.
Znacznie ograniczone obowiązki sprawozdawcze dla przedsiębiorcy.

Wady:

Zakładający odpowiada całym majątkiem za jakiekolwiek zobowiązania.
Obowiązkowe składki na ubezpieczenia do ZUS.
Konieczna jest podstawowa znajomość przepisów podatkowych.

Składki ZUS w działalności gospodarczej

W momencie zgłoszenia działalności gospodarczej, automatycznie zarejestrowany zostaje wniosek o rejestrację przedsiębiorcy jako płatnika składek do ZUS. Od tego momentu przedsiębiorca ma 7 dni na zgłoszenie swojej osoby do ubezpieczenia. W tym celu należy wypełnić druk ZUS ZUA (obejmujący ubezpieczenie społeczne i zdrowotne) lub ZUS ZZA (jedynie ubezpieczenie zdrowotne). Składkę taką opłacić trzeba do 10 dnia każdego miesiąca.